Er zijn geen wolken meer ... al denken we aan meer

D raait dit blad met zijn vergeelde bladeren in dit oude boek. Als van de bomen, nat, gevallen en uiteindelijk door de wind gedroogd, geknakt door de zoete woorden verpulverd tot poeder en suiker. Zo eenvoudig begint een nieuw boek. Met het eerste blad knisperend over de herinnering, een breekbaar waken. © hans h. foto Fien Hanssens

 

 

Tabula rasa Ik was lang op zoek Naar oude woorden Voor nieuwe dagen Met u Ik vond er geen Ik ben geen alchemist Ik wandel nu voorbij Die oude muren Zie de vensters Van mijn jeugd De rolluiken neergelaten Brandt er wel licht Maar binnen kan geen zon Geen mens onaangekondigd komen Als gras dat groeit Tot het weer gemaaid wordt Hout dat kraakt Tot het geknakt wordt Zo loopt dit niet af Ik vond een mooie strik Een passend vel papier Ik pak het zelf wel in Geen woord teveel En hop!                                                                                                                                               © hans h.

Van links naar rechts: Egon, Toine, Nigel, Hans, Bitoy

 

  Slaapliedje 1 je zal wakker worden zoals je slapen gaat je gaat je stapt je springt je rolt je tolt je je bed er in en weer er uit © hans h.

  het wordt gezegd  van elke warme zomer dat het de beste zomer is sinds dat is zo dit is de taal van de zomer de klank van de dagen de avonden de nachten die zomer lang                                                                                                                                                                                                                                     © hans h.

nuit 'd été  op m'n best ben ik bij je de tijd dat ik bij je was de zomer in de stad, een terras twee handen rond je glas zoiets heeft een naam de dag die neerslaat en wacht in het onderste van de nacht een café  abat-jour  nuit d'été  nuit d'amour                                             © hans h.

  Zelfs de duiven rustten na om niets In het lange gras bij de rand van de weg Zulke hitte nog in de schaduw van wilgen Toen even op de middag, pal boven De lucht, met de zon vergrendeld Witter nog in haar verdween Die avond, viel de dauw Die schaduw van even Die luwte, die volle maan Zij vlogen op En bleven Ergens heen © hans h.

 

  cache-coeur wij zijn innig wij zijn nabij ne cache pas mon coeur © hans h.

 

 Uit mijn blauwe boekje...

 

                                                           Ik ken een plaats waar een man piano speelt Een plek waar de zinnen verkorten De wereld niet tot letters vervaagt Om een historie nadien nooit meer te vertellen De vingers spelen over de toetsen Zo ook over de oude letters Bij voorkeur vloeiend als wat water Zo met de regen op de pannen van het dak Meer zie ik niet voor mij Zoals ik alles in kamers zie Een lied, een dag Zon door de ramen – buiten pratende wolken En dan is het gedaan Zo is het gegaan Naast de piano een asbak Naast de asbak de schrijfmachine De smeulende sigaar Het hele verhaal                                                                                                                                                         © hans h.

Waarom   Wie zegt ik kom terug is weggegaan.   Wie zegt waarvan, vanwaar is weggegaan.   Hij komt niet terug, want niets ook niemand, komt nog terug. Niet zoals het was, nooit meer, kortaf niet.   © hans h.

 

                                                                                                     Ik rook een sigaret, buiten, alleen, een zondagavond, middernacht. De sterren knipogen op de wind, tussen flarden wolken in.   Eentje schiet voorbij, valt, een gloeiend puntje dooft. Languit, ver weg, geluidloos, middernacht. “Slaap wel” hoor ik je nog.   © hans h. Foto: “Smoker” Jan Vanriet 2007

            Ik kies niet voor een lang gedicht           het verdwaalt zich           vertaalt zich in iets van rijm           in niets van mij.           Ik kies niet voor een kort gedicht           het kiest zichzelf           zijn eenvoud is op zich           al veel te veel.                                                   © hans h.

  Een verhaal, waar niets meer verdicht dan kleine letters aan het begin van elke zin die je niet zelf bepaalt.   Zo en niet anders wordt je tekst, niet zoals je wilt, verdorie. Lang is het zoeken soms. En nog doet hij het.   Telkens, telkens net of er een schakel in je hersenen doorbrandt, terug verbrand is, verbeten is. Telkens, telkens opnieuw, slash back, return.   Terug die zin, gevonden_ eindelijk.   © hans h.

 

  De weg   Het eerste dier dat we zagen toen we bijna op de plaats van bestemming waren Was een hert in het midden van de weg die zich tussen de velden slingerde Later, daar ergens in de buurt zouden we nog een vos zien, ook midden op de weg Een mooi beeld, dat een gevoel van vrijheid opriep   Nog later, terug in dit land werd het beeld van de vos midden op de weg Vervangen door het beeld van een door een wagen gegrepen, verpletterde vos Op de pechstrook langs de snelweg Een bloederig beeld dat een klem rond mijn hart spande   In een flits De weg tot begrenzing van reizen maakte   © hans h.

 

 

 

 

  We schrijven Dat we schrijven Tot de pen stuk De inkt op  Het lint droog De smartphone De laptop De vingers De handen Tot alles Ontnageld  En dan nog is © hans h.

 

Bijschrift toevoegen

Dit is een gedicht Zonder god, verbod En zonder geboden Een gedicht dat niet hoeft Niet moet en niet zal Dit is een gedicht voor een Mens Dat niet treurt en verbeurt Dit is een gedicht dat zegt Dat schrijft wat het is Dit is een gedicht Dat goed is en troost Dit is een gedicht  Dat blij is en leeft Dit is een gedicht Dat is wat het is Het leven van een Mens E en eeuwigheid k ort   © hans h.

Venus

14/04/2020

De gevoeligheid van de Robot     De wereld is mooi Zo ook het leven   Zo ook de mens   Eerder smaakt het nieuws Hem elke dag minder   © hans h.

Reality For some people It’s better They leave me alone   Because they Remind me of The unlived life                                     © hans h.